Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie

Teatr Polski Warszawa – Historia

Wielkie i fascynujące koncepcje często zaczynają się od wizji i determinacji ich autorów. Podobnie było w przypadku Teatru Polskiego w Warszawie, którego idea powstała w głowie 27 letniego doktora filozofii i miłośnika teatru – Arnolda Szyfmana. Przez lata z Teatrem Polskim współpracowało wielu wybitnych artystycznych osobowości, aktorów i reżyserów, jak Leon Schiller, Kazimerz Junosza-Stępwoski, Władysław Hańcza czy Nina Andrycz.

Idea powstania nowego prywatnego teatru w Warszawie wyrosła z koncepcji stworzenie niezależnej instytucji stojącej w opozycji do skostniałej sceny teatralnej w stolicy znajdującą się pod rosyjskim zaborem. Tego wyzwania podjął się młody absolwent filozofii i miłośnik teatru Arnold Szyfman. Miał on już na swoim koncie napisaną komedię polityczną, własny teatrzyk, który przez miesiąc prowadził w Krakowie, oraz kabaret artystyczno-literacki działający w Warszawie do 1910 roku. Pomysł na stworzenie prywatnej sceny materializował się już w czasie podróży po Europie, którą Szyfman odbył wspólnie z architektem Czesławem Przybylskim by podejrzeć nowinki techniczne w najbardziej okazałych teatrach.

Od Pomysłu Do Działania

Inicjatywa Arnolda Szyfmana mogła zostać zrealizowana dzięki poparciu powstałego w tym celu Towarzystwa Akcyjnego Budowy i Eksploatacji Teatrów w Królestwie Polskim. W kwietniu 1912 roku położono kamień węgielny na zakupionej parceli przy ulicy Oboźnej. W niecały rok stanął tutaj budynek nowego teatru zaprojektowany przez Czesława Przybylskiego z fasadą od strony nowo powstałej ulicy Kazimierza Karasia. Teatr, który posiadał nowoczesną scenę obrotową uroczyście otwarto 29 stycznia 1913 roku dramatem Zygmunta Krasińskiego Irydion.

W niedługim czasie scena Teatru Polskiego stała się najważniejszym ośrodkiem teatralnym w stolicy. O sukcesie obiektu zdecydował wysoki poziom artystyczny, powołanie zespołu scenograficznego pod kierownictwem malarzy – Karola Frycza i Wincentego Drabika, dobór repertuaru i zaproszenie do współpracy wybitnych twór ców jak Irena Solska, Stanisław Wysocki, Stefan Jaracz, Kazimierz Junosza-Stępowski, Jerzy Leszczyński, Juliusz Osterwa, Aleksandra Węgierka, Józef Węgrzyn czy Aleksander Zelwerowicz.

Rozwój Teatru

Dynamiczny rozwój teatru przerwała I wojna światowa. Twórca sceny Aleksander Szyfman był obywatelem austriackim dlatego został zmuszony do wyjazdu do Rosji, gdzie współpracował z teatrami w Moskwie. Pod jego nieobecność Teatr Polski nadal funkcjonował pod kierownictwem Bolesława Gorczyńskiego i Ludwika Solskiego. Po zakończeniu wojny Szyfman wrócił do Warszawy obejmując funkcję dyrektora teatru i powołał drugą scenę – Teatr Mały. Talent organizacyjny i artystyczna wizja Szyfmana pozwoliły na dalszy rozwój obiektu, w którym poza wystawianiem wybitnych dzieł i współczesnej klasyki, prowadzono również odczyty dotyczące polskiej i europejskiej myśli teatralnej.

Okupacja Niemiecka

W 1933 roku twórca Teatru Polskiego w Warszawie stanął na czele nowo powstałego państwowego koncernu pod nazwą Towarzystwo Krzewienia Kultury Teatralnej (TKKT). Gdy we wrześniu 1945 roku Niemcy bombardowali stolicę Polski, pracownicy nie opuścili teatru i zabezpieczali obiekt przed przeniesieniem pożaru z sąsiedniego budynku. Mimo niewielkich zniszczeń nie udało się wznowić Szyfmanowi działalności sceny. W czerwcu 1940 roku budynek przejęli Niemcy, którzy 6 października 1940 roku uroczyście otworzyli Theater der Stadt Warschau. W 1944 roku teatr przejęli powstańcy, ale tym razem meble i dekoracje sceniczne posłużyły do budowy barykady na linii obrony przy ulicy Karasia.

Teatr wznowił swoją artystyczną działalność po wojnie 17 stycznia 1946 roku. Dyrektorem obiektu ponownie został Szyfman, który rozpoczął odbudowę artystycznej pozycji teatru sprzed 1939 roku. Po krótkiej przerwie, Szyfman już po raz ostatni obejmuję Teatr Polski w styczniu 1955 roku. Zespół ponownie zasilają wybitni twórcy, aktorzy i reżyserzy: Tadeusz Fijewski, Ignacy Gogolewski, Władysław Hańcza, Stanisław Jasiukiewicz. Reżyserują: Aleksander Bardini, Adam Hanuszkiewicz, Bohdan Korzeniewski,. Do grona współpracujących scenografów należą: Otto Axer, Karol Frycz czy , Teresa Roszkowska,.
Po odejściu Aleksandra Szyfmana z Teatrem Polskim wiążą się kolejni wybitni artyści teatralni, w tym Jerzy Kreczmar, Kazimierz Dejmek czy Andrzej Łapicki.

Współcześnie – Teatr Polski

Obecnie Teatr Miejski w Warszawie prowadzony jest przez aktora i reżysera – Andrzeja Seweryna. Na deskach wystawiana jest ambitna klasyka przygotowana przez światowej sławy reżyserów m.in.: Jacquesa Lassalle’a („Szkoła żon”, „Król Lear”), Ivana Alexandre’a („Cyd”), Dana Jemmetta („Wieczór Trzech Króli”, „Burza”, „Szkoda, że jest nierządnicą”) oraz polskie wspaniałe dzieła „Irydion” Krasińskiego w reż. Andrzeja Seweryna, „Wesele” i „Zemsta” w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego, „Dożywocie” w reż. Filipa Bajona, „Mazepa” Słowackiego w reż. Piotra Tomaszuka, czy „Polacy” na podstawie tekstów Wyszyńskiego i Gombrowicza w reż. Gabriela Gietzky’ego.

Poza wystawianym repertuarem w teatrze odbywają się cykliczne wydarzenia jak Salony poezji, Listy w Polskim, Teatr Polski Dzieciom, Goście Teatru Polskiego oraz przeglądy i festiwale teatralne.

Scena Teatru:

Widownia Teatru: